Dzisiejsza liturgia ukazuje Ducha Świętego, który uwalnia z kajdan niewoli. Słyszymy o uwięzieniu Pawła i Sylasa i o tym, jak podczas modlitwy hymnami opadają z nich kajdany. A Pan Jezus zapowiada Ducha Parakleta, który przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.
Duch Święty pozwala nam poznać prawdę o tym, jak wielkim nieszczęściem jest grzech, przemawia w sumieniu, skłaniając do nawrócenia, ale przede wszystkim ukazuje zbawczą miłość Chrystusa, który swoją śmiercią pokonał grzech i jego sprawcę, szatana.
Tak więc ze strony Ducha Świętego „przekonywać o grzechu” — to znaczy zarazem objawiać wobec stworzeń „poddanych zepsuciu”, a nade wszystko w głębi ludzkich sumień, jak ten właśnie grzech zostaje przezwyciężony w ofierze Baranka Bożego, który stał się „aż do śmierci” posłusznym Sługą, który naprawiając nieposłuszeństwo człowieka, dokonuje odkupienia świata. W ten sposób Duch Prawdy, Pocieszyciel, „przekonywa o grzechu” (Św. Jan Paweł II, Dominum et Vivificantem 39).
Objawiając prawdę o grzechu, który został odkupiony Krwią Chrystusa, Duch Święty porusza sumienia, prowadząc do nawrócenia i otwarcia się na zbawczą miłość Chrystusa.
Pod wpływem Pocieszyciela dokonuje się owo nawrócenie serca ludzkiego, które jest nieodzownym warunkiem przebaczenia grzechów. Bez prawdziwego nawrócenia, które jest nieodzownym warunkiem przebaczenia grzechów. Bez prawdziwego nawrócenia, które obejmuje wewnętrzny żal, i bez szczerego i mocnego postanowienia poprawy, grzechy zostają „zatrzymane”, jak mówi Jezus, a z Nim Tradycja Starego i Nowego Przymierza (DeV 42).
Uwielbiajmy Ducha Świętego, który w sakramencie pokuty uwalnia nas z kajdan grzechu. Wsłuchujmy się w Jego głos, rozbrzmiewający w sumieniu i pozwólmy poprowadzić się po drogach nawrócenia i świętości do życia bez końca.