Wdzięczność to nie tylko kwestia dobrych manier. Dziękować umie ten, kto dostrzega, jak hojnie został obdarowany. Wdzięczność jest cechą ludzi pokornych, bo tylko tacy są w stanie zrozumieć wartość daru, który otrzymali.
Pokorna wdzięczność ubogaca nasze wzajemne relacje, czyni je bardziej ludzkimi, owocuje wzajemnym szacunkiem i życzliwością. W dzisiejszym świecie
wdzięczność staje się elementem naszego świadectwa, ukazuje alternatywę
dla świata samouwielbienia i egoizmu.
Wdzięczności uczymy się przede wszystkim stając wobec Boga w postawie pokory, świadomi swoich słabości i braków. Odkrywamy, że nasze życie jest w Jego ręku,
a każdy dzień jest znakiem Jego nieskończonej miłości do nas. Każdy z nas ma swoje osobiste doświadczenie spotkania z tą miłością, jak miał je Syryjczyk Naaman,
czy Samarytanin – jeden z dziesięciu uzdrowionych przez Jezusa. Oni umieli być wdzięczni. Wdzięczność za dar uzdrowienia stała się dla nich źródłem wiary, która zmieniła ich życie.
Czy moja wiara jest pokorna? Czy dostrzegam w moim życiu Bożą miłość? Może także do mnie Jezus pragnie powiedzieć: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła.