Wszyscy jestesmy powołani do świętości. Czym ona jest? Odpowiedzi na to pytanie udziela Pan Jezus wypowiadając swoje Błogosławieństwa.
Święci zatem, to ci, dla których największym skarbem jest Bóg, to ci, dla których największą radością jest Bóg nawet, jeśli tu na ziemi nie doznają zbyt wielu radości. Święci nie rozpychają się w życiu łokciami, są pokorni, wiedzą, że w oczach Bożych mają ogromną wartość. To ludzie kochający sprawiedliwość nawet, gdy wokół szaleje niesprawiedliwość.
Święci to ludzie kochający, wrażliwi na niedolę drugiego człowieka, umiejący wybaczyć. To ci, których serca są czyste, bo miłość zawsze jest czysta. Święci są radośni, promieniują wewnętrznym pokojem. To ludzie zakochani w Bogu ponad wszystko. Dla Niego gotowi są cierpieć, a nawet oddać życie.
Święci żyją tu na ziemi, ale wiedzą, że ich ojczyzna jest w niebie, tęsknią do niej. Są jak emigranci, którzy na obczyźnie poukładali sobie życie, ale w ich sercach i umysłach tli się ciągle nieugaszona tęsknota za domem ojczystym wyrażająca się jednym słowem – pragnieniem: wrócę!
Czy myśląc o Świętych w niebie, odczuwam tę tęsknotę, która ich przywiodła już do Domu?